Afgelopen juni genoten wij als gezin 2,5 week op Camping de Roos in Beerze. Wát een fijne camping en wat een prachtige omgeving. Ik heb zo vaak tegen Maarten gezegd dat het gek is dat het zo dicht bij huis is (40 minuten rijden) en we er vrijwel nooit komen.
Met 2 weken prachtig weer en de mooiste gouden uurtjes begon mijn fotografiebloed te gaan waar het niet kruipen kon. Ik had me zó voorgenomen echt geen shoots te plannen, maar de avonden waren gewoon te mooi, haha. En gelukkig wouden Claudia, Tom, Jinthe en Jurre me vergezellen naar de prachtige Sahara in Ommen.
We ontmoeten elkaar op de parkeerplaats en zijn vanuit daar naar de shootplek gewandeld. Een klein stukje banjeren door het warme, mulle zand. Jinthe had haar schepje en emmer al meegenomen. Klaar voor een avondje spelen in de immense zandbak.
Tijdens de shoot kletsen we wat af. De kleine Jurre staat gebiologeerd naar de camera en volgt me op de voet. Af en toe word ik getrakteerd op een brede lach. Hij knuffelt lekker met papa en mama. Jinthe heeft ondertussen helemaal haar draai gevonden en speelt lekker in het zand. Ze laat me de mooiste takjes zien, komt regelmatig snel naar me toegerend en gaat heerlijk haar eigen gang. Helemaal prima. Mijn werkwijze is er altijd op gericht dat kinderen zich vrij voelen. Alleen dan krijg je de spontane foto’s. Bij de een betekent dat kleine opdrachtjes geven, bij de ander het konijntje in de lens bekijken en de volgende laat ik lekker rond scharrelen omdat ze vanzelf weer terug komen voor de knuffel. Kijken naar kinderen, ze aanvoelen en daar op inspelen is wat mij betreft een van de leukste elementen van een gezinshoot.
Van al dat lachen naar de camera krijg je honger, zo ervaart Jurre. Ik vind het vastleggen van voedingsmomenten zó mooi, dus ik vind het helemaal niet erg. Lekker bij mama in het ondergaande zonnetje. Het levert fijne plaatjes op.
In de tussentijd is Jinthe de andere kant op gerend en gooit ze lekker met zand. Ze is zo heerlijk aan het spelen dat ze het voor elkaar heeft gekregen om zwarte vlekken op haar gezicht te krijgen. Wat een belevenis en wat doet ze het goed: het is al lang bedtijd geweest, maar ze blijft hartstikke vrolijk en het is een genot om naar te kijken hoe eigengereid ze is. Ik herken wel wat eigenschappen van mijn eigen meisjes (waarbij de appel ook niet zo ver van de boom valt, haha).
Na een klein uurtje staan alle beelden erop en nemen we afscheid. Terug op mijn fiets naar de camping, waar een koud glas wijn voor de vouwwagen wacht. Wat een fijne avond, wat een heerlijk gezin! Bedankt dat ik jullie mocht vastleggen!
